17. Ma dopiero 18 miesięcy a czasem mam wrażenie, że to moja upierdliwa żona

Zaczynałam mieć coraz więcej zleceń i po woli musiałam wybierać i nie czułam się z tego powodu dobrze. W dodatku dotarło do mnie, ze to pora aby znaleźć lokum na własne biuro. Dlatego zadzwoniłam do biura nieruchomości, które miało dobrą opinię i zaczęłam wędrować od jednego lokalu do drugiego. W dodatku musiałam wziąć na to kredyt na co westchnęłam, ale jak mus to mus.  Moja firma się rozrasta co mnie bardzo cieszy, a bardziej widziane jest spotkanie w biurze niż w moim mieszkaniu albo kawiarniach. Przebudziłam się i zerknęłam w swój kalendarz. Dzisiaj nic nie miałam w planie, wiec spokojnie mogłam posiedzieć nad wystrojem biura, a także odpowiedzieć na emaile, i co najważniejsze odpocząć. W planie miałam siedzenie cały dzień przed laptopem, pod kocem. Tyle tylko, że dostałam wiadomość, która mnie lekko przestraszyła, ale zaraz zobaczyłam, ze to Pedro, więc szybko ją otworzyłam.

„Hej, wiem że zaskoczę. W sumie jesteś ostatnią osobę do której piszę, ale potrzebuje na dzisiaj opiekunki. Na cztery godziny, góra pięć. Wszyscy są zajęci, moja opiekunka jest chora więc nie mam z kim zostawić Gali. Zapłacę!”

Zaśmiałam się jedynie głośno, bo za co on chciał mi płacić? Odpisałam mu szybko, ze nie ma problemu, i od razu wstałam z łóżka. Wolałam się wyszykować w ekspresowym tempie, więc od razu poszłam pod prysznic i myjąc zęby odczytałam kolejną wiadomość od chłopaka. Nie miałam wiele czasu, dlatego ubrałam się w pierwsze lepsze ciuchy, i zapakowałam swoje rzeczy do torby. Gotowa pojechałam do chłopaka, który już na mnie czekał i widziałam, że jest lekko poddenerwowany. Przywitałam się z dziewczynką i siłą wręcz wywaliłam Pedro za drzwi. Na szczęście rozpisał mi co i jak na kartce, więc nie było problemu, chociaż i tak musiałam zmienić plany. Miała iść na spacer, ale raczej nie wyjdę z dzieckiem na dwór kiedy jest zimno jak w psiarni, i w dodatku pada. W sumie podziwiałam, że Pedro lata po boisku w taką pogodę. Miałam popracować dzisiaj trochę, a cały czas biegałam za Galą, która biła niesamowite rekordy i już czułam, ze to jej ulubiona zabawa. Tyle tylko, że w pewnym momencie zaczęła płakać i nie wiedziałam co się dzieje, w końcu nigdzie się nie uderzyła. Kucnęłam przed nią, i już wiedziałam o co jej chodzi, chciała wyjść sobie z domu, ale drzwi wyjściowe były zamknięte, więc to był powód. Chciałam ją odciągnąć od nich i zająć czymś innym, ale jedynie dostałam w twarz i miała całkiem mocny cios. I w tym momencie nie wiedziałam co mam zrobić, czy jej oddać, zabrać ją do salonu i narazić się na kolejny cios? To był właśnie ten moment, kiedy nie wiedziałam jak zachować się przy dziecku. Ale jednak postanowiłam się na razić na nowy cios, i wzięłam ją na ręce. Tyle tylko, że ona się we mnie mocno wtuliła i już cicho śmiała. Czego kompletnie nie rozumiałam. Na szczęście jednak zmęczyła się, więc położyłam ją do jej łóżeczka i mogłam na jakiś czas odpocząć. Dlatego z kubkiem herbaty rzuciłam się na kanapę. I poczułam, że zaczyna burczeć mi w brzuchu, westchnęłam tylko i zamiast odpoczywać, postanowiłam zrobić obiad dla nas. Tyle tylko, że w lodówce już stał garnek z kartka – dla ciebie. Jak widać miał przed treningiem sporo czasu. Odgrzewałam obiad kiedy usłyszałam jak drzwi wejściowe się otwierają, i zaraz w kuchni z torbą stał Pedro.

- Żyjesz. – westchnął na co się zaśmiałam – Ale nie masz ochoty uciec?

- Nie. i zjesz ze mną? – na co pokiwał głową, że tak i wrócił cię do przedpokoju, wyciągnęłam dwa talerze i nam nałożyłam i sam wrócił do mnie już bez kurtki i butów – Nie przemarzłeś?

- Ćwiczyliśmy dzisiaj na siłowni. Ale jak ci minął dzień?

- Aktywnie, masz sprinterkę w domu. – uśmiechnęłam się do niego na co pokiwał głową i dokładniej mi się przyjrzał i nie rozumiałam dlaczego

- Uderzyła cię prawda? Twój policzek o tym mówi.  – a ja tylko machnęłam ręką  - Zapomniałem ci powiedzieć, że Gala jest teraz na etapie wymuszania i zmiennych humorków. Mam nadzieję, że nie będziesz miała siniaka, bo jak to będzie wyglądać? Pomyślą, ze cię bije jakiś chłopak.

- Oj Pedro. Mam obecnie i tak wolne więc nawet jeśli to nikt nie zauważy. – a on zdziwiony zapytał o pracę – Mam zlecenia, jednak mam tydzień wolnego. Postanowiłam iść na przód, więc jestem w trakcie szukania lokalu na biuro, i muszę ogarnąć się. Albo będę musiała ograniczyć zlecenia na miesiąc, aby ze wszystkim się wyrobić, albo to pora aby zatrudnić więcej osób. W większym składzie moglibyśmy obsługiwać więcej imprez. Prawda jest taka, ze kiedy zaczynałam nie wiedziałam jaki sukces ten plan odniesie. W sumie do tej pory nie wiem co robić, więc chyba potrzebuje wziąć dłuższy urlop, ogarnąć biurokracje czyli biuro i resztę.

- Gratuluje, i życzę powodzenia. A ja dzisiaj zamiast dać ci skupić się na nowym życiowym projekcie to zatrudniłem jako opiekunkę.

- Nie zatrudniłeś. – zaśmiałam się – Zresztą dziękuje za pyszny obiad. i jeśli będziesz szukać opiekunki na kilka godzin to spokojnie możesz do mnie zadzwonić. Jak widać bawić się z dziećmi potrafię, przewijać je również, usypiać. – a on zapytał czego nie umiem – Nie potrafię zachować się w momencie kiedy dziecko bez przyczyny zaczyna mi płakać. Gala zaczęła płakać bo chciała wyjść, a drzwi wyjściowe były zamknięte.

- Mi wczoraj uciekała i bawiła się w sumie ze mną w chowanego. Spodobała jej się zabawa chowania do szafy, jednak w przedpokoju szafa się trochę zacina więc był płacz. Powiem ci, że sam nie wiem co będzie, nie wiem z jakim humorem wstanie. Ma dopiero 18 miesięcy a czasem mam wrażenie, że to moja upierdliwa żona która przechodzi kryzys i o wszystko się mnie czepia. – westchnął  na co nie wytrzymałam i się głośno roześmiałam – Ale bardzo ci dziękuje, ze z nią posiedziałaś. Nikt nie miał dzisiaj czasu, a jak już pisałem moja opiekunka sama się rozchorowała.

- Nie masz za co. W sumie niedawno zasnęła, więc będziesz mógł chwilę odpocząć. I masz dzisiaj drugi trening? – a on pokiwał głową, że tak – Zostać z nią dłużej?

- Nie trzeba, mój tato się nią zajmie. Ale jakiego lokalu szukasz?

- Nie drogiego i nie dużego. Potrzebujemy w sumie biura, gdzie wstawię stół gdzie mogłabym spotykać się z klientami. Łatwiej jest mieć takie miejsce niż wozić ze sobą wszystkie katalogi. Staramy się wrzucać na stronę zdjęcia, ale nie wszystkie tam mamy, dlatego powstał już gruby katalog. W sumie to nawet dwa, więc potrzebuje chyba w końcu ogarnąć się w tym kierunku.

- Więc czeka cię sporo pracy. – a ja pokiwałam jedynie głową – Ahh myślałem, że wybierzesz się ze mną na wrotki.

- Jeśli zaprosisz to kto wie. Ale jak tam sprawy z siostrą?

- Zadzwoniłem do niej i wszystko sobie wyjaśniliśmy. Postanowiliśmy, że nie będziemy się mieszać w nasze życia dopóki o to nie poprosimy. Była to jedna z najtrudniejszych rozmów, jednak było warto. W końcu wyczyściłem swój umysł.

- I o to chodziło. Ale powinnam się zbierać, jak zauważyłeś mam sporo pracy, a pewnie sam chcesz odpocząć.

- Odpoczywam rozmawiając z tobą. – puścił mi oczko na co się tylko uśmiechnęłam – I na wrotki zapraszam.

- Skorzystam, ale dam ci znać dokładnie kiedy. – i wtedy ktoś zapukał do drzwi więc poszedł otworzyć a ja sama zaczęłam zbierać rzeczy i usłyszałam

- Mam nadzieję, ze nie za wcześnie? I z kim… - i wtedy uśmiechnęłam się do taty Pedro, który pojawił się w salonie – Zatrudnił ciebie?

- Nie zatrudnił. – zaśmiałam się – I witam, ale ja teraz uciekam. W takim razie zmęczyłam ją na tyle, że śpi. Chociaż radzę uważać, bardzo chce dzisiaj wyjść na spacer.

- No tak, a tam tak nieprzyjemnie. Coś wymyślę. – uśmiechnął się do mnie i poszedł do kuchni a ja sama do przedpokoju gdzie ubrałam kurtkę i buty – Więc miłego odpoczynku.

- Dziękuje i za opiekę również. – machnęłam tylko ręką i uciekłam do siebie

&&&

Ana pojechała do siebie więc wróciłem się do mojego taty, który robił sobie popołudniową kawę i o dziwo uśmiechał się tylko pod nosem czego nie rozumiałem. W sumie sam napiłem się kawy, i tak siedzieliśmy rozmawiając na każdy możliwy temat, aż w końcu nie wytrzymał.

- Więc ty i ona? W końcu to coś poważnego?

- To tylko moja znajoma. – westchnąłem – Zresztą to chyba nie jest odpowiednia pora na to, abym zaczął się z kimś spotykać.

- Pedro to jest jak najbardziej odpowiednia pora. Zaryzykuj w końcu i powiedź jej, że to nie jest tylko dla ciebie znajoma. Doskonale wiemy, że coś cię do niej ciągnie. Na imprezie doskonale było to widać. W dodatku nie boisz się zostawiać z nią swojej córki, która ją uwielbia. Spokojnie w końcu mogłeś przywieźć ją do nas do domu, babcia by się zajęła.

- Babcia już nie jest w tym wieku co może latać za prawnuczką. – od razu zauważyłem i westchnąłem tylko – Sam nie wiem tato. Masz rację, Ana nie jest dla mnie tylko znajomą, cholernie mi się podoba i żałuje, że dobrze zapowiadający się związek poszedł się jebać. Mogłem jej nie okłamywać, tylko powiedzieć na pierwszej randce, że mam córkę. A teraz udaje, że niby wszystko jest ok, ale widzę że nie jest jej na rękę. Więc zamiast wyjawić jej, że tak naprawdę nie wierzę w przyjaźń damsko-męską udaje jej przyjaciela.

- Doskonale to rozumiem, i w sumie nie wyglądacie na kogoś kto jest w przyjaźni.- zaśmiał się i pokazał mi swój telefon a tam było nasze zdjęcie, jak staliśmy wtuleni w siebie – Przysłał mi to Jose.

- No tak, jeszcze tego mi brakowało. – jęknąłem i widziałem zdziwioną minę – To Jose najpierw był z Aną. – a on zauważył, że przecież jest mężem swojej wieloletniej dziewczyny – Cóż, nie do końca był fair. Ani w stosunku do zony, ani w stosunku do Any. Okłamał ją, nie powiedział jej, ze bierze ślub. I zrobiłem jej dokładnie to samo, nie powiedziałem że mam córkę. Zawsze mam pod górkę.

- Jak dla mnie powinieneś jej powiedzieć. Aby pewnego dnia nie było tak, ze ona znajdzie kogoś na twoje miejsce, albo ty będziesz chciał zapomnieć i znajdzie się inna. Wtedy może być za późno, a tak jak teraz wszystko sobie wyjaśnicie będzie wam łatwiej to wszystko rozwiązać. Bo coś czuje, że obydwoje boicie się przyznać do tego, że coś do siebie czujecie. – puścił mi oczko i w sumie w tym momencie sam się zastanowiłem czy czasem ojciec nie miał racji… może Ana też się boi przyznać.