26. Wysadziłeś mnie na środku miasta.

Pedro nic nie powiedział, ale widziałam na jego koncie komentarz od jego siostry. Wrzucił zdjęcie, że jest w drodze do Madrytu i jak się okazało jego siostra również była w stolicy, więc korzystając z okazji, że chłopak był przy kasie i płacił za paliwo, ja wysłałam wiadomość jego siostrze, że zaprasza ją na obiad. uśmiechnęłam się do niego i od razu ruszył w dalsza drogę. Usłyszałam dzwonek jego telefonu więc poprosił mnie o to, aby zobaczyć kto do niego napisał.

- Twoja siostra zgodziła się na obiad. – uśmiechnęłam się wystawiając twarz ku słońcu – Podała nawet adres knajpki, więc mam nadzieję, że będzie smaczna.

- Jak to moja siostra?!

- No co? Pora się pogodzić, a nie udawać obrażonego. Zresztą chcę ją poznać.

- Nie znosi cię. – mruknął

- Nie znosi bo mnie nie zna. Nie dziwne, że miała jakieś ale. A ty zamiast jej wytłumaczyć wszystko na spokojnie to wyjechałeś z grubej rury. Widzimy się z siostrą, która za tobą tęskni, inaczej by nie dała o sobie znać pod twoim zdjęciem odnośnie Madrytu i nie zgodziłaby się na obiad.

- Myślisz?

- Matko z kim ja się zadaje. – westchnęłam – To twoja siostra, to zrozumiałe że się długo nie będzie gniewać. I jeśli ty się nie pojawisz w tej knajpce to twój problem, bo ja tam będę.

- To szantaż. – a ja jedynie się szeroko uśmiechnęłam – A co jeśli cię nie polubi i zacznie cię obrażać i być w ogóle tą złą.

- Jestem dużą dziewczynką i to przetrwam. Nie martw się na zapas. Po prostu chcę was pogodzić, bo wiem, że ja kochasz i jest twoją księżniczką.

Pedro o dziwo nic nie powiedział, ale widziałam jego uśmieszek i w końcu zajechał do naszego hotelu. Poszliśmy się przejść, ale i tak pojechał po córkę do teściów, a ja skorzystałam z okazji i zrobiłam zakupy. Trochę poszalałam, a kiedy zobaczyłam Galę to od razu wzięłam ją na ręce. Nawet dostałam buziaka więc się szeroko uśmiechnęłam i zaczęłam z nią bawić na łóżku. Aż do momentu jak zasnęła po środku nas na co sam Pedro się uśmiechnął.

- Szczerze? Obstawiałem, że będzie nieufna a tutaj szalała jakby tydzień odpoczynku od nas nic nie zmienił.

- Zapewne piszczała jak zobaczyła tatusia co? – ale widziałam jego szeroki uśmiech więc nie musiał nic mówić – A jutro jeszcze zobaczy ciocię. To będzie szaleństwo.

Właściwie to na drugi dzień Pedro był bardzo zdenerwowany i tego kompletnie nie rozumiałam. Jednak zjawiliśmy się w umówionym miejscu punktualnie i od razu Maria, przywitała się z bratanicą, która jak ją zobaczyła to zaczęła piszczeć tak samo jak na widok taty. Uśmiechnęłam się tylko na ten widok i usiadłam na swoim miejscu. Wolałam się na razie nie wtrącać, chociaż ani jedno ani drugie nie chciało jak na razie powiedzieć tego najważniejszego słowa, aż w końcu nie wytrzymałam.

- No powiedźcie sobie przepraszam. – jęknęłam – Zachowujecie się gorzej niż dzieci i nawet nie wiecie ile macie ze sobą wspólnego.

- Ana ma rację. przepraszam… nie powinienem mówić tego co mówiłem i tak cię spławić.

- Wysadziłeś mnie na środku miasta. – rzuciła oburzona, na co zdziwiona spojrzałam na chłopaka – Ale przepraszam również za to, że się wtrąciłam. Masz rację, jesteś już dorosły i to twoje życie.

- Zastanowiłabym się nad tym czy jest naprawdę taki dorosły. – odezwałam się i zaraz Pedro się oburzył, a Maria zaśmiała, więc korzystając z okazji zawołałam kelnera – Poproszę trzy duże porcje deseru lodowego i jeden Pinokio. Ale czym się zajmujesz? – zwróciłam się do Marii – Pedro tylko mi opowiadał, że mu przykro jak cię potraktował.

- Naprawdę? – widziałam jej lekki uśmieszek – Ale studiuje stomatologie. Teraz będę na ostatnim roku, więc będzie ciężko.

- Niby tak mówią, ale zaufaj mi. Ostatni rok jest najłatwiejszy. – uśmiechnęłam się co odwzajemniła

- Ale jak wasze wakacje? Śledziłam wasze konta. – a Pedro rzucił, że jak jakaś fanka – Cicho bądź. Dowiaduje się, że moja chrześnica jest w Madrycie od twojej dziewczyny.

- Nasze wakacje były. – zamyśliłam się i uśmiechnęłam do wspomnień – Magiczne. To miejsce idealne dla fanów surfowania. A jak twoje wakacje?

- Cóż dopiero na nie jadę. Jutro mam pociąg do domu.

- Jaki pociąg? Weźmiemy cię ze sobą. – uśmiechnęłam się szeroko – Mamy w końcu miejsce w samochodzie. Dzisiaj wracamy, bo jutro muszę już być u dziadków.

Widziałam tylko uśmiechy rodzeństwa więc wiedziałam, ze jedno chciało zaproponować a drugie zapytać i w taki o to sposób mi dziękują. W sumie to świetnie się bawiłam, Maria była dokładnie taka sama jak jej brat. Zresztą zjedliśmy deser i pojechaliśmy do mieszkania dziewczyny, gdzie zabrała swoje rzeczy. Teraz trzeba było dotrzeć do domu, a to nie było łatwe, zwłaszcza z dzieckiem. Chociaż ciocia stanęła na wysokości zadania i ją zabawiała na tyle, a później sama zasnęła tak samo jak jej bratanica. Poczułam tylko dłoń Pedro na swoim kolanie i uśmiechnęłam się szeroko kiedy szepnął dziękuje. Takie małe czyny, ale jak cieszą. Wysiadłam pod swoim blokiem i się z nimi pożegnałam. Właściwie to już chciałam znaleźć się u dziadków, więc nawet przepakowałam swoją torbę i pojechałam w dobrze mi znanym kierunku. Jak tylko zaparkowałam od razu zostałam przywitana przez moje kuzynostwo. I tego właśnie było mi trzeba. jednak zmęczenie i tak dało o sobie znać, więc siedziałam sama na schodkach prowadzących na taras z kubkiem herbaty. Poczułam koc na ramionach i uśmiechnęłam się na widok Ignacio.

- Więc zaczyna rodzić się problem w raju? – a ja jedynie westchnęłam – Elena wspominała mi o wiadomości.

- Pedro wyznał mi, że będzie tutaj przez kolejne 5 lat. – a on rzucił, że to chyba dobrze – A w dodatku powiedział, że mnie kocha.

- I cię to przeraziło. – a ja szepnęłam, że jak cholera – Kochanie… powinnaś skakać z radości. Też przecież go kochasz i nie udawaj, że nic do niego nie czujesz.

- Nie wiem jeszcze jak mam nazwać to co do niego czuje. Jestem szczęśliwa… - westchnęłam

- Oj ty. – przytulił mnie do siebie na co się wtuliłam – Spędziłaś świetne wakacje w jego towarzystwie, i nie zaprzeczaj zdjęcia robiliście zajebiste. W dodatku sama wrzuciłaś jego zdjęcie jak był nagi. – a ja rzuciłam, że miał bokserki – Nie przerywaj starszemu. Sens w tym, że publicznie przyznałaś się do tego, że jesteś z kimś w związku. A od dawna nie było w twoim życiu mężczyzny. Kochasz go i nie zaprzeczaj nawet i to nie tak, że nie wiesz jak nazwać to co do niego czujesz, tylko się boisz do tego przyznać aby czar nie prysł. Ale nie masz się o co martwić. Zauroczyłaś naszego kapitana i kompletnie nie wiem czym, jesteś taka przeciętna. – rzucił i oberwał ode mnie na co się zaśmiał – Nie zaproponował ci małżeństwa. On jest pewny, teraz pora na ciebie. Musisz w końcu ogarnąć się i w końcu nie uciekać. Jednemu już powiedziałaś nie i na długie lata twoje serce nie biło tak szybko jak teraz.

- Więc mam nie myśleć?

- Dokładnie, bądź po prostu szczęśliwa, tak jak do tej pory. A wszystko jak zawsze się rozwiąże. Chociaż teraz powinnaś skupić się na kuzynostwie. To nasz czas.

- No ba, nie mogłam się doczekać. – mocno się w niego wtuliłam i usłyszałam dźwięk robionego zdjęcia – Nawet nie dadzą odpocząć.

- Niech się świat dowie jak bardzo się kochacie. – usłyszałam Elenę – Już lepiej? Problem rozwiązany?

- Owszem. Czasem trzeba jej porządnie przywalić. – zaśmiał się Ignacio – Ale koniec smutków i problemów. Jutro widzę was w bikini i szalejemy. Chociaż panna ostrożnie, mój aniołek musi być grzeczny.

- Dalej nie wiemy jaka to płeć? – jęknęłam

- Oczywiście, i się nie dowiecie. Nie mam zamiaru odczytywać milion wiadomości od was z imionami dla dzieci. – a ja zauważyłam, że tak może być –Nieh, na razie wiedzą tylko rodzice. Ja i tatusiowie.

- Czyli już wiedzą? Jestem w tyle.

- Owszem, ogarnęli się i obydwoje mnie rozpieszczają i w sumie czekamy aż będziemy mogli zrobić badania na ojcostwo. A teraz uciekam siusiu. – wyszła a ja się jedynie uśmiechnęłam do Ignacio

- Nie wie, że wujkowie z nimi gadali?

-Nie wiem o czym mówisz. – uśmiechnął się szeroko na co sama się zaśmiałam

Ubrana w swoje ulubione bikini szalałam na plaży, wyłączyłam się całkowicie. Nie miałam w dłoni telefonu, tylko bawiłam się z kuzynostwem, którzy wrzucali milion zdjęć na swoje konta. Aż w końcu babcia zabrała nam telefony. Stwierdziła, że kiedyś tacy nie byliśmy, że bawiliśmy się bez tego i wiedzieliśmy o której mamy wrócić na obiad. w dodatku tydzień zleciał mi o wiele szybciej niż powinien. Był właśnie nasz ostatni dzień, zrobiliśmy specjalnie pożegnalne ognisko więc opatulona w koc siedziałam z uśmiechem i wymyślałam imiona dla dziecka Eleny. Jak się okazało panowie pogadali z chłopakami i dlatego się nią zajmowali, chociaż z drugiej strony było to dziwne. Kiedy zrobią testy okaże się, ze jeden z nich nie jest ojcem i będzie musiał ustąpić drugiemu. Wolałam nawet nie myśleć jak będzie się czuł ten przegrany. W sumie obiecałam jej że wpadnę do niej na weekend i pomogę w dekoracji pokoju. Grubo po północy wróciliśmy do pokoi i z uśmiechem złapałam za swój telefon. Zobaczyłam zdjęcie gdzie jesteśmy wszyscy razem i wrzuciłam je na swoje konto z podpisem. Gdybym mogła to chętnie bym została tutaj na dłużej, jednak również nie mogłam doczekać się nowych zleceń. Teraz czekało na mnie sporo wyzwań. Tydzień zleciał zbyt szybko i tylko pożegnałam się ze wszystkimi i wróciłam do swojego mieszkania, gdzie od razu zabrałam się za porządki. Wszystko lśniło, pranie się suszyło i mogłam w końcu usiąść przy laptopie. Odpaliłam swoje konto pocztowe i powoli popijając lemoniadę czytałam służbowe e-maile i powoli zapisywałam terminy i informacje, które chciałam przekazać na zebraniu, a raczej kawie z Laurą. W dodatku napisałam sobie informacje, ze powinnam w końcu wrzucić ogłoszenie o pracę, chociaż do tej pory tego nie zrobiłam. Usłyszałam swój telefon, więc od razu za niego złapałam i przeczytałam wiadomość od mojego kuzyna, że są już na miejscu. Dolałam sobie lemoniady i zobaczyłam kolejną wiadomość, tym razem od Pedro, który podał mi tylko datę grilla. Jęknęłam głośno i odpisałam mu „ok”. nie uśmiechało mi się iść do nich, jednak to przyjaciele Pedro i co jak co, ale jako jego dziewczyna powinnam ich chociaż tolerować. Usłyszałam pukanie do drzwi więc zdziwiona poszłam zobaczyć kto to i jakie było moje zdziwienie kiedy zobaczyłam, że to Pedro.

- Masz gościa, że jesteś tak zdziwiona?

- Nie, jestem sama. – zauważyłam – Ale pisałeś do mnie przed chwilą i nawet nie dałeś znać, że jesteś w drodze. – wpuściłam go do środka

- Pisałem do ciebie dwie godziny temu. – zaśmiał się –Pracujesz?

- Owszem, musiałam w końcu do tego usiąść. Wracam w końcu do pracy, muszę wiedzieć co przekazać Laurze, co załatwić. I pora zatrudnić kogoś…

- Nie wyglądasz na taką, która jest do tego przekonana. Ale koniec rozmów o pracy, porywam panią na obiad. coś czuję, że nie masz składników na coś co można nazwać obiadem.

- No cóż, zajęłam się sprzątaniem. – uśmiechnęłam się – I w sumie na obiad z miłą chęcią pójdę, chociaż przyjechałeś specjalnie po to? Aby wyciągnąć mnie na obiad?

- Owszem. Tęskniłem. – uśmiechnął się – Zdjęcia to nie to samo. Mimo tego, że jesteś na nich ślicznotką.

Uśmiechnęłam się szeroko i wyszłam z nim z mieszkania. Jak się okazało niedaleko była fajna knajpka, i miło było spędzić popołudnie z Pedro. jak się okazało Maria porwała jego córkę na cały dzień i nie wiedział co ze sobą zrobić. W sumie miło było spędzić z nim popołudnie.

- Pedro… pójdziemy na plażę? – uśmiechnęłam się słodko

- Z tobą? Oczywiście.

Uśmiech nie schodził mi z twarzy i trzymając się za dłonie spacerowaliśmy ulicami, aż w końcu dotarliśmy na plażę. Tego właśnie było mi trzeba. w pewnym momencie jednak się zatrzymałam i pociągnęłam Pedro do siebie i skradłam całusa. Zdziwiony na mnie spojrzał, ale zaraz wtuliłam się w jego szyję.

- Myślałem, że nacieszyłaś się Przytulankami z kimś innym. – zauważył na co się tylko zaśmiałam – Zapominasz, ze śledzę twoje kuzynostwo.

- I? to mój kuzyn, ma obowiązek mnie przytulać. – uśmiechnęłam się szeroko – Mógłbyś być zazdrosny o innego faceta, który nie jest ze mną spokrewniony. Chociaż wolę i tak Przytulanki z tobą, a teraz wracasz do treningów, ja do pracy.

- No tak, będę musiał wyjechać na zgrupowanie. Do tego kilka meczy przed sezonem. Ty masz przyjemniejszą pracę, będziesz imprezować. Musisz ubrać się wtedy w sukienkę?

- Na pewno w coś ładnego. Nie mogę iść w krótkich spodenkach. Jako, że są to wesela to zazwyczaj chodzę w sukienkach. – Pedro rzucił, ze tylko raz mnie widział w sukience i nieźle mnie tym zaskoczył – Naprawdę? A nie przypadkiem dwa razy?

- No ok, dwa razy. Chociaż to trochę mało.

- Więc musisz mnie zaprosić gdzieś, abym założyła sukienkę.

- Właściwie to….- widziałam, że biedny się zakłopotał – Dostaliśmy zaproszenie na wesele. Znaczy się ja dostałem z osobą towarzyszącą i właściwie to miałem odmówić. Już prawie się chciałem wymigać, ale… to bardzo dobry kumpel, i nie mogłem.

- Czyli muszę się wystroić. Mówiąc kumpel masz na myśli?

- Tak to piłkarz. Z górnej półki więc na tą okazję muszę sam kupić nowy, modny garnitur. Owszem zrozumiem jak nie będziesz mogła, sama masz pewnie teraz dużo pracy.

- Jeszcze nie powiedziałeś co to za dzień, więc nie mogę odmówić. – zaśmiałam się, a on podał datę – Hmm z tego co pamiętam to chyba mam zajęte, ale to nie problem. Laura sobie poradzi sama, no chyba że chcesz iść sam.

- Wolałbym z tobą. Wesela w pojedynkę są beznadziejne.

Uśmiechnęłam się jedynie do niego i dałam mu ostatniego całusa, ciągnąc go do wyjścia z plaży. Ruszyliśmy w stronę mojego mieszkania, gdzie tylko przystanęliśmy pod moim blokiem i czułam się jak nastolatka, która żegna się z chłopakiem. Jednak jak w końcu odsunęliśmy się od siebie, pomachałam mu i czekałam, aż odjedzie. I sama weszłam do siebie do mieszkania, gdzie tylko złapałam za kluczyki i pojechałam do sklepu. Musiałam w końcu coś jeść. Chociaż przez cały czas zastanawiałam się co to za piłkarz, i w co się ubrać. Ale akurat nie był to problem, miałam jechać i tak do Eleny więc na pewno mi pomoże.